Do głównych zaburzeń odżywiania, które wymagają pilnej interwencji terapeutycznej, należą anoreksja (jadłowstręt psychiczny) i bulimia (żarłoczność psychiczna) oraz wymioty psychogenne, a u młodszych dzieci także odmowa jedzenia.

W ogólnym ujęciu zaburzenia odżywiania to odbiegające od normy schematy jedzenia, które przynoszą szkodę pacjentowi oraz powodują jego cierpienie lub cierpienie bliskich osób. Leczenie pacjentów cierpiących z powodu anoreksji i bulimii wymaga szerokiej wiedzy z zakresu psychiatrii oraz chorób wewnętrznych, a także interdyscyplinarnego podejścia i współpracy psychiatry, terapeuty i dietetyka.

Anoreksja to bardzo poważna choroba, która w większości dopada osoby młode, często są to nastolatki, w większości dziewczęta, w małym stopniu dotyka ona chłopców. Pierwsze objawy zaburzeń odżywiania mogą przebiegać podstępnie i występować na długo przed tym jak zauważą je rodzice. Inicjacyjna faza choroby wygląda niegroźnie, zwykle przypomina podjęcie rygorystycznej diety połączonej ze sportowym, aktywnym trybem życia. Dopiero po upływie 2–3 miesięcy objawy choroby stają się widoczne i to, co wydawało się „zdrową dietą” przeradza się w zagrażające życiu zaburzenie. Zdarza się, że osoby ze zdiagnozowaną anoreksją – dotyczy to zwłaszcza młodych kobiet – nie chcą podjąć leczenia, nie dostrzegając problemu. Biorąc pod uwagę znaczy wskaźnik śmiertelności (ok. 10%) ważne jest zachowanie bliskich pacjentki, aby na czas skutecznie rozpocząć działania i skontaktować się z terapeutą.

Bulimia, zwana inaczej żarłocznością psychiczną, to zaburzenie odżywiania polegające na kompulsywnym jedzeniu w krótkim okresie czasu, po którym następuje zachowanie kompensacyjne, polegające na zwracaniu przyjętego pokarmu, bądź narzucenie sobie surowej diety graniczącej z głodówką. Żarłoczność prowadzi do etapu przeczyszczenia, polegającego na prowokowaniu wymiotów bądź wymuszeniu na sobie ścisłej diety, często zagrażającej zdrowiu. Żarłoczność oraz pozbywanie się nadmiaru kalorii najczęściej przebiegają w sekrecie przed otoczeniem i towarzyszy im uczucie wstydu przeplatane z ulgą. Przeciwnie niż w przypadku anoreksji, osoby dotknięte bulimią zwykle zachowują prawidłową masę ciała w stosunku do ich wieku. Natomiast analogicznie w stosunku do anoreksji nieustannie obawiają się nadmiernie przybrania, nisko oceniając walory swojego ciała, co po części tłumaczy, dlaczego czynności bulimiczne odbywają się zazwyczaj w tajemnicy. Cykl kompulsywnego jedzenia i przeczyszczenia odbywa się nawet kilkukrotnie podczas tygodnia, a nawet dnia i często współegzystuje z problemami psychicznymi, takimi jak nadużywanie substancji psychoaktywnych, depresja, nieustanne poczucie niepokoju.

Oba schorzenia mają niebagatelny wpływ na zdrowie fizyczne osoby chorej. W ich przebiegu może pojawić się: awitaminoza, zaburzenie równowagi elektrolitowej, zaburzenie gospodarki hormonalnej i nieregularne miesiączki, zaburzenia czynności serca i wątroby, a w przypadku bulimii — także uszkodzenie szkliwa zębów.

Przyczyny zaburzeń odżywiania są złożone. Należą do nich czynniki genetyczne, uwarunkowania osobowościowe i rodzinne czy trendy społeczne. Niebagatelną rolę odgrywa przewlekły stres i zaburzenia lękowe. W terapii zarówno anoreksji, jak i bulimii, terapeuta odgrywa ważną rolę – na podstawie diagnozy postawionej przez lekarza psychiatrę rozpoczyna proces terapeutyczny, do którego włącza także specjalistę z zakresu dietetyki. W moim gabinecie psychoterapia osób z zaburzeniami odżywiania może przebiegać w ramach terapii indywidualnej lub terapii  rodzinnej.